Vaarwel Dissonant

Dit is een bijdrage van Dissonant; geschreven door Bep Ruting, met dank aan Josée Rothuizen en Paulien Kortekaas

Het begon in maart 1991. Tijdens een weekend voor lesbische hulpverleensters, georganiseerd door de Schorerstichting, waar veel werd gezongen, kwamen Mike Balkema, Susan van Bemmel en Josée Rothuizen op het idee om een lesbisch koor op te richten. Al snel deden veel lesbische vriendinnen mee. Gerepeteerd werd eerst op de boot van dirigente Marleen Schipper. Haar vrouw Afke begeleidde het koor op de piano. Daarna bleek de Schorerstichting een geschikte plek. Zeker nadat de directeur Riek Stienstra een piano had gekocht.

Na een jaar kwam dirigente Loes Egbers. Het was meteen een match. Met haar was Dissonant tot 1998 een groot koor van wel dertig vrouwen. Veel muziek arrangeerde Loes voor driestemmig vrouwenkoor en regelmatig werden teksten ook aangepast. Muziek van KDLang, Cole Porter, Mathilde Santing. Legendarisch was ‘De tango van Malando’.

In 1998 waren de Gay Games in Amsterdam met ook een korenfestival. Dissonant deed mee, maar vlak voor de Gay Games stopte dirigente Loes Egbers, een probleem voor het koor. Gelukkig kwam Anneke Veenhof, een heel muzikale en inspirerende dirigente. Onder haar leiding zong Dissonant op het korenfestival in het concertgebouw. Lucie Gunsing, die het korenfestival mee organiseerde en voor Dissonant alles regelde, kreeg op de dag van het optreden een baby. Josée Rothuizen, de lady speaker, vertelde dit aan een volle zaal.

Jarenlang is er vaak opgetreden op lesbische, vrouwen- en homo-evenementen zoals op feesten in het Vrouwenhuis, op Roze Zaterdagen en bij de Dodenherdenking bij het Homomonument.

In 2005 ging Dissonant internationaal, naar het Various Voices Gay Choir Festival dat dat jaar in Parijs werd gehouden. Dissonant had de smaak te pakken en ging het jaar daarna naar Berlijn voor een uitwisseling met het Duitse koor Classical Lesbians, dat in 2007 naar Nederland kwam.

In maart 2008 nam dirigente Harriët Wams het stokje van Anneke Veenhof over. Een bijzonder evenement was de uitvoering van Mijn Lief in januari 2009, speciaal voor Dissonant gecomponeerd door Hazel Leach op een gedicht van Chawwa Wijnberg.

Naast concerten en korenfestivals, zoals in Monnickendam en Paradiso, was ook de flashmob in de OBA samen met het homomannenkoor Manoeuvre in 2012 een succes.

De laatste tien jaar van haar bestaan leed Dissonant onder een krimpend aantal zangeressen. In 2016 waren de laatste vermeldenswaardige optredens, de deelname aan het rozekorenfestival Tutti in Utrecht en het afscheidsconcert van dirigente Harriet Wams.

Sindsdien is onder leiding van wisselende dirigenten die aan het Conservatorium koordirectie studeerden en met behulp van Facebook geprobeerd het koor nieuw leven in te blazen. Corona heeft uiteindelijk Dissonant definitief de das omgedaan. Het dertigjarig bestaan van Dissonant is niet meer gevierd…